Hva syntes dere om denne novellen?

[Nesnitram]

Jeg skal ha tentamen i nynorsk på onsdag og vet allerede hvordan oppgavene lyder. Så jeg tenkte jeg skulle stjele litt fra denne novellen som jeg fant på et annet forum, som hjelp til å skrive en egen novelle. Dessverre er jeg veldig dårlig i både nynorsk og novelleskriving så jeg trenger noen gode råd til hva som er bra, og ikke minst hva som kunne vært gjort bedre i teksten nedenfor.

 

Parken

 

Det er ein park. Parken er i ein by og er plassert bra. Han er ikkje lagt unna byen, men framleis langt nok. I parken er det ein benk med ein person på. Personen er meg. Det er slik andre ville ha sett meg, som ein person på ein benk. Der sit eg og luktar på lufta. Den er rein, sett bort i frå ein eim av eksos. Det er kaldt, men eg sit på benken framleis.

Ei dame sit på ein benk ikkje så langt unna meg. Ho matar fuglane med tørt brød. Det er bare ein fugl hos meg, ei kvit due, og han er død. Han ligg på bakken, ved foten min. Eg ser ikkje på han. Eg ser opp mot himmelen. Det store himmelen ser så liten ut. Eg føler meg som ikkje noko. Skyene er mørke og svelgjer dei lyse delane av himmelen sakte. Det vil snart vere heilt mørkt.

Parken er ei grasplen. Ho strekkjer seg frå ende til ende. Eg likar denne parken, men eg har ikkje vore her før. Dette er fyrste gongen. Eg kan få ro til å bare se. Eg treng ikkje snakke med noen av dei som er her og eg treng ikkje tenkje på noko som helst.

Eg ser på alle folka som går i parken. Det er ei dame og ein mann, ein gut som spring, ein familie og ein mann med ei bikkje. Dei fleste går rett forbi. For dei er eg bare personen på benken. Dei som er igjen er mannen med bikkja og dama på benken. Mannen med bikkja ser glad ut. Bikkja galopperer rundt han. Etter ei stund er dei borte.

Eg ser på det rundt meg. Treet overfor meg er stort og svart. Det er nakent, som de fleste trea på denne årstida. Lauvet ligg dødt på bakken. Alle folka har tråkka det ned og øydelagt magien. Trea bryr seg ikkje; dei vil ikkje ha lauv på seg nå. Lauvet er aleine. Eg ser lenge på lauvet og føler med de. Himmelen er heilt mørk nå. Eg ser opp og lurer på om det skal til å regne. Men regnet kom ikkje. Eg vil ikkje at det skal regne. Eg vil ikkje bli våt.

Eg sit på ein benk. Eg ser heile parken. Eg ser alle folka og kva dei gjør. Det er ikkje mange igjen. Eg er snart aleine. Dama som matar fuglane er der framleis. Ho smiler mot meg og eg set meg litt opp og smiler tilbake. Når ho snur seg igjen og ser på fuglane sine tenkjer ho at eg er sprø. Så tenkjer ho på kva slags mat ho skal lage når ho kjem heim. Ho vil aldri tenkje på meg igjen. Ho reiser seg opp og går. Når fuglane har ete opp maten på bakken, flyr dei langt bort. Fuglen min vil bli med. Eg vil bort, så eg reiser meg. Når eg går bort frå benken, passar eg på å ikkje tråkke på fuglen.

Eg ser ned på han. Han ligg heilt stille. Han er kald og bleik. Han ligg så stille at eg er redd for at han plutseleg skal opne auga og skrike «bø!» Han gjer ikkje det. Han ligg stille i kista. Eg vil ikkje stå der lenger og spør om eg kan gå ut. Eg får lov. Eg går ut av kirka. Eg går ut til ein park. Eg har ikkje vore der før, men han er plassert bra. Eg finn ein benk ved eit stort tre. Eg set meg. Ved foten min ligg ei due.

[Rocky1]

Jeg skal ha tentamen i nynorsk på onsdag og vet allerede hvordan oppgavene lyder. Så jeg tenkte jeg skulle stjele litt fra denne novellen som jeg fant på et annet forum, som hjelp til å skrive en egen novelle. Dessverre er jeg veldig dårlig i både nynorsk og novelleskriving så jeg trenger noen gode råd til hva som er bra, og ikke minst hva som kunne vært gjort bedre i teksten nedenfor.

 

Parken

 

Det er ein park. Parken er i ein by og er plassert bra. Han er ikkje lagt unna byen, men framleis langt nok. I parken er det ein benk med ein person på. Personen er meg. Det er slik andre ville ha sett meg, som ein person på ein benk. Der sit eg og luktar på lufta. Den er rein, sett bort i frå ein eim av eksos. Det er kaldt, men eg sit på benken framleis.

Ei dame sit på ein benk ikkje så langt unna meg. Ho matar fuglane med tørt brød. Det er bare ein fugl hos meg, ei kvit due, og han er død. Han ligg på bakken, ved foten min. Eg ser ikkje på han. Eg ser opp mot himmelen. Det store himmelen ser så liten ut. Eg føler meg som ikkje noko. Skyene er mørke og svelgjer dei lyse delane av himmelen sakte. Det vil snart vere heilt mørkt.

Parken er ei grasplen. Ho strekkjer seg frå ende til ende. Eg likar denne parken, men eg har ikkje vore her før. Dette er fyrste gongen. Eg kan få ro til å bare se. Eg treng ikkje snakke med noen av dei som er her og eg treng ikkje tenkje på noko som helst.

Eg ser på alle folka som går i parken. Det er ei dame og ein mann, ein gut som spring, ein familie og ein mann med ei bikkje. Dei fleste går rett forbi. For dei er eg bare personen på benken. Dei som er igjen er mannen med bikkja og dama på benken. Mannen med bikkja ser glad ut. Bikkja galopperer rundt han. Etter ei stund er dei borte.

Eg ser på det rundt meg. Treet overfor meg er stort og svart. Det er nakent, som de fleste trea på denne årstida. Lauvet ligg dødt på bakken. Alle folka har tråkka det ned og øydelagt magien. Trea bryr seg ikkje; dei vil ikkje ha lauv på seg nå. Lauvet er aleine. Eg ser lenge på lauvet og føler med de. Himmelen er heilt mørk nå. Eg ser opp og lurer på om det skal til å regne. Men regnet kom ikkje. Eg vil ikkje at det skal regne. Eg vil ikkje bli våt.

Eg sit på ein benk. Eg ser heile parken. Eg ser alle folka og kva dei gjør. Det er ikkje mange igjen. Eg er snart aleine. Dama som matar fuglane er der framleis. Ho smiler mot meg og eg set meg litt opp og smiler tilbake. Når ho snur seg igjen og ser på fuglane sine tenkjer ho at eg er sprø. Så tenkjer ho på kva slags mat ho skal lage når ho kjem heim. Ho vil aldri tenkje på meg igjen. Ho reiser seg opp og går. Når fuglane har ete opp maten på bakken, flyr dei langt bort. Fuglen min vil bli med. Eg vil bort, så eg reiser meg. Når eg går bort frå benken, passar eg på å ikkje tråkke på fuglen.

Eg ser ned på han. Han ligg heilt stille. Han er kald og bleik. Han ligg så stille at eg er redd for at han plutseleg skal opne auga og skrike «bø!» Han gjer ikkje det. Han ligg stille i kista. Eg vil ikkje stå der lenger og spør om eg kan gå ut. Eg får lov. Eg går ut av kirka. Eg går ut til ein park. Eg har ikkje vore der før, men han er plassert bra. Eg finn ein benk ved eit stort tre. Eg set meg. Ved foten min ligg ei due.

 

 

wtf? er ingen poet, men det der er noe av det styggeste jeg har lest

[Admin]

Haha, skjønte ikke helt den, nei ;p

 

 

Har aldri skrevet novelle før, så kan ikke noe om den biten..

 

Men det skrives vel 'berre', ikke 'bare'?

 

 

 

Eneste tipset jeg kan gi er hvis du bruker Office;

Hold nede ctrl + g, så kommer det opp en liten boks

med tre fanelignende saker.

Den mest til venstre står det 'søk' på, så du går inn på

den, og søker etter diverse endinger etter at du er ferdig

med å skrive..

 

F.eks 'Herlig'

Du søker på 'lig', og hvis det kommer opp noen ord som skulle

ha vært 'leg' så skifter du det ut.

Endret 11. mai 2009 av Teardown

[Fadeless]

Alt for mange korte setninger!

[Admin]

Parken

 

Det er ein park. Parken er i ein by og er plassert bra. Han er ikkje lagt unna byen, men framleis langt nok. I parken er det ein benk med ein person på. Personen er meg. Det er slik andre ville ha sett meg, som ein person på ein benk. Der sit eg og luktar på lufta. Den er rein, sett bort i frå ein eim av eksos. Det er kaldt, men eg sit på benken framleis.

Ei dame sit på ein benk ikkje så langt unna meg. Ho matar fuglane med tørt brød. Det er bare ein fugl hos meg, ei kvit due, og han er død. Han ligg på bakken, ved foten min. Eg ser ikkje på han. Eg ser opp mot himmelen. Det store himmelen ser så liten ut. Eg føler meg som ikkje noko. Skyene er mørke og svelgjer dei lyse delane av himmelen sakte. Det vil snart vere heilt mørkt.

Parken er ei grasplen. Ho strekkjer seg frå ende til ende. Eg likar denne parken, men eg har ikkje vore her før. Dette er fyrste gongen. Eg kan få ro til å bare se. Eg treng ikkje snakke med noen av dei som er her og eg treng ikkje tenkje på noko som helst.

Eg ser på alle folka som går i parken. Det er ei dame og ein mann, ein gut som spring, ein familie og ein mann med ei bikkje. Dei fleste går rett forbi. For dei er eg bare personen på benken. Dei som er igjen er mannen med bikkja og dama på benken. Mannen med bikkja ser glad ut. Bikkja galopperer rundt han. Etter ei stund er dei borte.

Eg ser på det rundt meg. Treet overfor meg er stort og svart. Det er nakent, som de fleste trea på denne årstida. Lauvet ligg dødt på bakken. Alle folka har tråkka det ned og øydelagt magien. Trea bryr seg ikkje; dei vil ikkje ha lauv på seg nå. Lauvet er aleine. Eg ser lenge på lauvet og føler med de. Himmelen er heilt mørk nå. Eg ser opp og lurer på om det skal til å regne. Men regnet kom ikkje. Eg vil ikkje at det skal regne. Eg vil ikkje bli våt.

Eg sit på ein benk. Eg ser heile parken. Eg ser alle folka og kva dei gjør. Det er ikkje mange igjen. Eg er snart aleine. Dama som matar fuglane er der framleis. Ho smiler mot meg og eg set meg litt opp og smiler tilbake. Når ho snur seg igjen og ser på fuglane sine tenkjer ho at eg er sprø. Så tenkjer ho på kva slags mat ho skal lage når ho kjem heim. Ho vil aldri tenkje på meg igjen. Ho reiser seg opp og går. Når fuglane har ete opp maten på bakken, flyr dei langt bort. Fuglen min vil bli med. Eg vil bort, så eg reiser meg. Når eg går bort frå benken, passar eg på å ikkje tråkke på fuglen.

Eg ser ned på han. Han ligg heilt stille. Han er kald og bleik. Han ligg så stille at eg er redd for at han plutseleg skal opne auga og skrike «bø!» Han gjer ikkje det. Han ligg stille i kista. Eg vil ikkje stå der lenger og spør om eg kan gå ut. Eg får lov. Eg går ut av kirka. Eg går ut til ein park. Eg har ikkje vore der før, men han er plassert bra. Eg finn ein benk ved eit stort tre. Eg set meg. Ved foten min ligg ei due.

 

 

 

 

 

Starten synes jeg var det eneste gode egentlig.. Etter det høres det jo helt 'vet ikke hva' ut ^^

[Bruktbilen]

Høres mer ut som et langt dikt...

[Nesnitram]

Ok, takk for tilbakemeldingene. Har to oppgaver jeg kan velge mellom på tentamen;

 

1. Svik. Skriv en novelle eller fortelling om dette temaet.

2. Skriv en novelle eller fortelling med utgangspunkt i det du ser på bildet.

(Bildet er av tre personer som sitter på en benk i en park nær et vann).

 

Noen ideer til hva jeg kan skrive om? Link gjerne til en novelle/fortelling som jeg kan få litt inspirasjon av

[marvol]

Regner med at du ikke skal levere over nettet, men på papir? Hvis du skal levere over nettet hadde jeg vært forsiktig med å "hente inspirasjon" fra stiler på nettet

[Nesnitram]

Skal leveres inn på ark ja.

[marvol]

Ok kjør på ! Bare tenk ut noe bra dersom lærerne dine mistenker deg for plagiat