StrangeWorld
-
Innlegg
104 -
Ble med
-
Besøkte siden sist
Innholdstype
Profiler
Forum
Hendelser
Blogger
Om forumet
Innlegg skrevet av StrangeWorld
-
-
Gjennsyn med Quentin Tarantinos martial-arts-kung-fu-samurai-littwestern-littaltegentlig-epos
Kill Bill Vol. 1
Filmspråket er så utrulig leikent og lett, klipp og rytme perfekt. Iscenesettinga briljant, praktfullt koreograferte kampsekvensar glir godt saman med Tarantinos evige referanseleik og filmkjærleik, til å bli ei episk martial arts hyllest. Overflatisk og heilskapleg tomt ja, men dette er så ekstremt ”still framfor substans” at det betyr lite. Klasseeksempel på vellukka sjangerfilm, plottet er kunn ein drivkraft for hemnkonseptet. Kvart bilete, kvar einaste bevegelse i filmen er så ekstremt gjennomført. Ein dans, voldsorgie-ballett. Så behagelig å sjå på. Eg er ingen Tarantino fanboy, men denne og Pulp Fiction er jo rein og skjær kos.
Kill Bill Vol. 2
Denne er eit par hakk svakare. Tempoet er satt ned, det kjenst behagelig, framdrifta er rolig og stabil. Nok ein gong veldig stilsikker: referansefylt, westernliknande. Med røter i sjangerfilmen. Definitivt underholdande, men problemet ligg i at filmen vert ein smule for pretensiøs. Alt for dialogfokusert, i det dette absolutt ikkje er det sterkaste Tarantino har prestert på manussida (sett bort ifrå den nydelige Supermannmonologen). Der den første filmen fann ein god balanse i å innsjå kor overflatisk den var, sliter denne med å tøye konseptet for langt. Vol. 1 var ein ekretypisk, vellukka underhaldningsfilm, filmspråket sto i fokus. Denne blir litt for sjølvsikker og sjølvgod, som igjen gjer den ein smule ujevn og usikker. Den oppnår ei kraft i avsluttinga, sjølve vendingane i historia fungerer veldig godt, men litt for mykje tomrom oppstår. Det blei aldri like moro som første film.
-
2
-
-
La passion de Jeanne d’Arc
Nydelig, nesten poetisk biletkunst, malt med brei pensel. Fotoet er tett, sveit og nærgåande. Sterke kjensler boblar over, kameraet pressar seg inn på karakterane. Håpet glitrar i augo på Jeanne, trua er så fryktelig sterk. Men også redselen og usikkerheita kjem tydelig fram. Sorga, fortapinga. Teknisk suveren, men likeså ein fabel om ein tidsperiode dominert av urettferdighet og maktdemostrasjonar. ”Eit bilete seier meir enn tusen ord”, liksom… Ord blir fattige, meisterverk.
-
1
-
-
Tam? Hvordan? Jeg synes alle tre aktene er perfekte sånn de er. Mesterverk fra en dimensjon ukjent. Boris Karloff, ass, stjeler showet som vanlig. Tidenes!
I utføringa av sjokkelement, den dveler litt for mykje.
"Bra. Tar den tida den treng, presterer ei interessante gjennomgang av etterforskinga. Akkurat så nøytral som den burde vere. Intens avslutting."
Nøytral? Om jeg husker rett er en av tingene filmen viser at waterboarding førte til informasjon som førte til at de fant bin Laden, noe som visstnok ikke bare er feil, men direkte motsatt av hva som skjedde, da waterboarding førte til tonnevis av falsk informasjon som hindret etterforskningen mer enn noe annet.
Høres absolutt ikke ut som en spesielt upartisk eller nøytral film ut fra det jeg har lest. Men virker logisk at de ønsker fremstille den som nøytral.
Aldri hørt om det der, men det blir litt pirking då. Tenkte på at den unngjekk patriotisme, å ta side osv...
Sidan sist har eg sett:
Four Rooms
Fint utgangspunkt. Eit hotell, fire historier, nyttårsafta. Opningssekvensen minner om Pink Panther. Det lover godt.
Første historie var heilt forferdelig. Talentlaust gjennomført i form av hyperaktivt ADHD regi og sjellaust foto. Alt kjenst totalt malplassert, ingenting gav meining og verken framgang eller utvikling var eksisterande. Nakne hekser og spermsvelging på programmet burde vore eit bra utgangspunkt, men det her var alt anna enn bra.
Andre historie heva seg eit par hakk. Langt meir leiken visuelt. Historia meir interessante fortalt. Men igjen, til slutt, kjenst det heile veldig poenglaust og tomt.
Tredje historie var berre fjas, denne gongen servert av Robert Rodriguez. Men det var litt moro då, med Antonio Banderas som gal familiefar. Rodriguez kunne fint strekt seg lenger, men slutten samlar saman ein fin dose galskap.
Fjerde historie var gøy. Kvaliteten, gjennomføringa og kameraarbeidet hevast liksom eit par hakk når Tarantino får sleppe til. Fulle folk går rundt og snakkar om film, biler og avkapping av fingre. Dialogen flyter godt. Tar seg tid. Ja. Det var gøy.
Filmens mest irriterande element var definitivt Tim Roth, som gjekk rundt og lata som om han var ein halvvegs tilbakeståande stumfilmparodi. Heldigvis var Rodriguez og Tarantino litt flinkare å handtere han. Alt i alt, oppsummert, tja… ein ca. middelmåtig affære.
-
Og ang undersøkelser så er det vel mange som mener at voldelige spill er grunnen til at "små" unger dreper vennene sine, foreldrene sine osv over there i USA spesielt.
Myte. Det handlar nok heller om den liberale våpenkulturen amerikanarane har.
-
3
-
-
Stoooor oppdatering:
Black Sabbath
Ekstraordinært iscenesatt, nydelig fargelagt, samt stemningsfull og atmosfærisk i alle tre aktene. Tempoet er langt kjøligare enn Argentos, som bidrar til stabil oppbygning. Dessverre ein smule tam i enkelttilfelle.
A Tale of Two Sisters
Plottwisten er kanskje ein smule oppbrukt, men psykologien fungerer utmerka og i det filmen prioriterer stemning og forteljarteknikk framfor ”wannabe-supersmarte-trekk”, ender den opp som vellukka.
Zero Dark Thirty
Bra. Tar den tida den treng, presterer ei interessante gjennomgang av etterforskinga. Akkurat så nøytral som den burde vere. Intens avslutting.
Iron Man 3
Forteljarstilen er rotete og lite rytmisk, humoren fungerer sjeldan, tomromma er store og verken glød eller sjarm funksjonelt. Med andre ord: mykje småting å pirke på, men igjen er det ufølsamt maskineri som dreper filmens gode utganspunkt. Terror, angst og framtidsvisjon, seriøs realisme, samt ein artig superskurk og ei lita dose forfriskande ”anti-patrioisme”.
Pan’s Labyrinth
Visuell perfektsjon, nydelig lyssett, vakkert designa, ambisiøst konstruert. Alt fanga av eit svevande og lett foto. Eit ekte eventyr med sjel definitivt, fantasifull og kreativ. Ei mørk og seriøs forteljing om eit barns uskyldighet som rammast av voksnes intoleranse. Med litt artige monster på toppen. Mystikken er snikande, men kjenst av og til litt forhasta.
Planes, Trains and Automobiles
God, gammeldags 80-talls moro. Mykje bra humoristisk timing. Hughes hadde det nok gøy med denne, og det smittar lett over. Slutten er bittersøt ironisk. Plutselig får man latteren i halsen.
Gjensyn med Due Date. Grei underholdning, som drives fram av Philips mørke humor. Kjenst temmelig påtatt då, i sine stadige sentimentale forsøk på seriøshet.
Gjensyn med Kick-Ass. Heilt ok. Ein smule klisjéfylt, trygg og standarordinær, men som ultravoldelig superheltunderholdning fungerer den.
Gjensyn med Jurassic Park. Fint dinosaureventyr i klassisk Spielberg and.
Gjensyn med Midnight In Paris. Kos. Overflatisk ja, men aldri i søken etter noko djuppare. Bikarakterane er overdrivne, ufyselege klassisk amerikaniserte stereotypar. Nostalgien er filmens drivkraft, til tross for at den står fram som ein smule påtatt av og til.
Gjensyn med The Emporer’s New Groove. Lett fortalt, leikent gjennomført, oftast ganske morosam. Utan så mykje større begeistring: kos.
Gjensyn med The Shining. Stemningsfull som faen, kameraet glir utrolig godt. Som ein evig labyrint, full av ulike retningar. Speil reflekterer, doble identitetar kryssast. Handlar den om spøkelse? Evigvarande fortid eller stilleståande notid? Schizofreni? Skrivesperre? Eller indianarar? Den er i alle fall veldig spennande, kompleks og utforskande. Og om man ikkje ynskjer å søke etter noko symbolsk meining, kan ein lett berre nyte atmosfæren og galskapen.
-
4
-
-
Spring Breakers – Harmony Korine
”A littles sun can bring out your dark side”
Modernistisk filmskaping
Ei fargefylt og sterk sol badast i eit krystallblått hav. Pupper, sprit og narkotika fyller skjermen. Skrillex eksploderer i lydsporet. Dette er moderne filmskaping. Vågalt. Ambisiøst. Eksperimentelt. Fuck narrativismen, det her handlar om oppleving. Filmen skal følast som ein rus.
For Harmony Korine sa nemlig ein gong: ”A movie needs to have a beginning, middle and end, but not necessarily in that order”. Word.
Den amerikanske drøymen=materialismen
Spring Breakers handlar om den amerikanske drøymen. Det er det liten tvil om. Den amerikanske drøymen sjølvdefinerer lykke. Nøkkelen til lykke: makt og pengar. Korleis får man makt og pengar? Våpen. Den amerikanske kulturen i eit nøtteskal.
Men ikkje missforstå, Korines film er ingen moralleksjon. Den handlar om menneske i stadig søk etter noko meir. Noko større. Å bryte livets rutine, ja. Til å byrje med. Men kva er godt nok?
Materialismen. Våre karakterar lever i dagens forbrukarsamfunn, dominert av materialisme. Utover filmen forsvinn dei sjølv inn i dette dragsuget. Dei hadde eigentleg berre planar om å feste og ha det kult. Men etterkvart erstattar dei menneske med ting. Materielle ting tenar dei meir, i søken etter evig ”lykke”. James Francos karakter har gjort dette. Han verkar einsam.
Amerikansk kultur
Joda, filmen handlar om baksida ved den amerikanske drøymen. Problemet ved å prøve å definere lykke. Men den handlar også om amerikansk kultur.
Spring Breakers er eit kollasj av moderne amerikansk kultur. Sex, vald, dop og videospel. Verkelegheitsflukt og drøym. Den er jo faktisk ganske behagelig å kvile augo på også, som god gamaldags underholdning.
-
5
-
-
Enig. Virker som om Banksy har glemt poenget med denne delen av forumet. At han i det hele tatt våger og ha sin egen mening om American Beauty, og faktisk elske den. For en tulling!
Åherrejesus! Men javel... sidan du tydeligvis absolutt må ha det inn med teskjei. Poenget mitt var vel først og fremst å tulle litt med all karaktergivning her inne, som ikkje ressulterer i særlig mykje. Og jada, er fullt klar over at dette er ein tråd for lister, men ville sjå om Bansky klarte å forsvare filmen.
Med andre ord: ikkje så rart filmdelen av forumet har gått litt sånn til helvete, med tanke på at det mange verkar mest opptekne av er å konludere absolutt alt med "smaken er som baken, ferdig med det".
-
Lulz Bansky... American Beauty er ingen 10/10 film. Kanskje 7/10, evt. 6/10. Grei underholdning, sikkert fin for folk som liker å drøyme seg vekk. Men veldig overflatisk såklart. Og temmelig klein, av og til.
Kan vel bidra litt sjølv her og. Mi topp 10 liste i dag ser sånn circa slik ut:
1. The Tree of Life
Fordi den er fuckings nydelig. Om livet, døden og universet, liksom...
2. Rear Window
Fordi den er så koselig. Elsker det nabolaget ass...
3. Caché
Fordi den er så simpel at den blir genial.
4. 12 Anrgy Men
Fordi den er tidenes mest interessante debatt.
5. Last Year in Marienbad
Fordi den er så sinnskyt fascinerende. Kompleks, men samtidig så utforskande.
6. Mulholand Drive
Fordi det er Lynch. Atmosfære, stemning og puslespel.
7. Höstsonaten
Fordi den er så ekte. Og rørende. Og nydelig. Og ja... faen...
8. Apocalypse Now
Fordi man verkeleg får inntrykk av at filmskaparane har slitt ræva av seg for å få den perfekt.
9. 2001: A Space Odyssey
Fordi den er storslått.
10. The Thin Red Line
Fordi den klarer å fokusere på menneskelighet, i krig.
-
Slutt og oppfør deg som ein diktator! Ser ingen vits i å høyre på deg uansett, med tanke på at du tidlegare har forsvart filmar som G.I. Joe... Dessutan klager du over det meste som blir posta her, sett bort i frå ditt eige pjatt då, sjølvsagt... Så vær så god, gje opp.
-
4
-
-
Sei meg, Lykketrolling, kvifor er det nødvendigvis så ille at filmen er klisjéfylt og forutsigbar? Joda, mange av dagens skrekkfilmar slit med originalitet, og ender opp som repitive, tamme og nettopp, alt for uorginale drittfilmar. Men The Conjuring er så bevist overdrivent fulllada med element, grep og referansar til skrekkfilmen. Her finnes ingenting å ta tak i, ei heller noko form for historie. Men det prøver filmen aldri heller på. Stemninga er herlig klassisk, og alt handlar om oppbygning. Man kan samanlikne den med ein anna fin, moderne skrekkfilm, The Innkeepers. Ein film som forøvrig er litt sterkare på dette området, men The Conjuring prøver like vel på og lykkes med det same.
-
1
-
-
The Conjuring
Som eit endelaust antiklimaks, sett i positiv forstand. Alt frå titteltekst til møblementet minner om gode gamle spøkelsesfilmar. Du kan gløyme alt som nærmar seg historie, innhald eller karakterutvikling, her står heller oppbygning, stemning og atmosfære sentralt frå første til siste minutt. Filmen går sjølvsagt i ein del klisjéfeller og irriterande skrekkfilmoderne vendingar undervegs, ei heller presterer den noko som helst nyskapande, men først og fremst var dette to timar kos.
-
1
-
-
Sjekk ut denne herlige saken, som ligg på norske Netflix:
Parents
Fy faen så bra. Lekkert og ambisiøst gjennomført med stemning og atmosfære av toppklasse. Herlig overdriven kvasifemtitalls, morbid og mørk i humoren. Også så ekte, i si beskriving av egoistiske og uforståelige foreldrefigurar, sett frå eit barns perspektiv. Briljant sjangerkonvensjon. Som om Eraserhead møtte Blue Velvet, på syre.
-
4
-
-
Lol Slai... Det her blir for dumt. Sjølv om filmar som Wrath of the Titans og G.I. Joe har habile effektar, så betyr ikkje det at dei ikkje sug.
Og har folk på dette forumet enda ikkje forstått at diskusjon rundt karakterar ikkje leiar nokon stad? Diskuter film for faen!
-
Dakar skattebetalere
Fælt å bu i Norge ass... -
2
-
-
Starship Troopers er jo genial. Men trur du har missforstått den ganske kraftig, Berthelsen. Den er jo tydelig ein satire over amerikansk krigsføring og patriotisme. At du finn den motiverande å sjå på, blir for meg ein smule absurd. Karakterane og situasjonane er jo tydelig overdrivne. Ta scenen når hovudpersonane skal verve seg. Den tidligare soldaten som skal skrive dei inn i militæret (som ironisk nok har mista begge beina i krig og verkar stornøgd med det), veit at han kjem til å sende desse tre i døden, men er framleis like blid og motivert. "God for you", seier han om igjen og om igjen. Enda tydligare er reklameinnslaga. Ekstrem amerikansk propaganda. Herregud, denne filmen drar jo til og med ei samanlikning mellom USA og Nazi-Tyskland. I det ein av offiserane går rundt i noko som heilt klart minnar om det tyskarane brukte på 40-talet. Dessutan, amerikansk og tysk propaganda er jo ganske likt, sett bort i frå at amerikanarane er veldig opptekne av at å verve seg er frivelig (fordi dei vil stå fram som eit kapitalistisk og fritt demokratti). Men, som den moraliserande hovudpersonen seier, "eg vil gjere noko for samfunnet".
Og sjå berre på plottet. Stormakta USA har funne levande skapningar utanfor jorda. Dei er ukjente og me veit lite om dei. Dei står fram som rovdyr. Kva gjer me? Angrip. Ein kan trekke mange parallellar til gulfkrigen og heile USAs aksjon i midtausten.
Men den er veldig morosam då. Og einig i at den har eit par lekre kvinnfolk. Verhoeven har alltid vore ein gammal gris. Om du blei tent av denne, burde du definitivt sjekke ut Basic Instinct.
-
3
-
-
Verkar som du hopper over det meste her. Også må du merke deg det, at posten faktisk fekk fire likes (som jo betyr at fire stk. satt pris på denne såkalla "overkillen" av bilete).
Greitt nok at du gjer blaffen i kven som laga filmane, men det betyr ikkje Carpneter hadde vore like nøgd med at originalverket hans plutselig hadde blitt ein del av noko han ikkje ein gong har regisert. Ser du verkeleg ikkje kor latterlig det du påstår er? Meiner du at alle oppfølgere som kan ha ein samanheng, burde slåast saman? Uansett kvalitet og regissør?
-
1
-
-
Liker vanligvis bilder i anmeldelser, men det der var vel litt overkill?
Vær-så-snill-og-slutt-og-klag-på-absolutt-alt-dude!
Ideen din om å slå saman dei to første Halloween filmane er dessutan latterlig. No har eg ikkje sett nr. 2, men må minne deg om at det faktisk er to ulike regissørar som har laga dei to ulike filmane.
-
4
-
-
Okey folkens... på tide å få denne tråden tilbake på rett spor igjen.
Basic Instinct - Paul Verhoeven (denne gongen med ekstra mykje luft, til glede for Lykketrolling)
”So I like to try to go back and develop pure visual storytelling. Because to me, it’s one of the most exciting aspects of making movies and almost a lost art at this point”
-Brian De Palma
Den visuelle iscenesettinga regjerer i Paul Verhoevens sleazy og sensuelle neo-noir. Inspirasjonen kunne knapt vore tydeligare, herlig smaklaus og gjennomført med bittersøt ironi, stor sjølvsikkerhet og eit modernistisk auteurpreg.
Basic Instinct er ein stødig sjangerfilm, med tydelige grep frå klassiske noirfilmar. Lekre femme fatales, raske bilar og eit alkoholisert dophovud av ein depressiv og fortapt detektiv.
Samtidig er den ein endelaus sjangerkonvensjon, som balanserer hårfint mellom å vere kitchy og seriøs. Som ei kryssing av Body Double og L.A Confidential, men ein dæsj horror på toppen.
Gjennomføringa er behagelig. Fargane mjuke, klippen stabilisert og rolig, fotoet akkurat passe leikent, utan å bli overflødig.
Ok. Så filmen er godt gjennomført. Men så då? For kva er det eigentleg som gjer De Palma og Verhoeven til to av dei mest spennande filmskaparane i dagens amerikanske filmindustri? Jo, det må vere den ekstreme sjølvsikkerheten. De Palmas fokus på å visuelt briljere utan å vere redd for å stå fram som overflatisk narrativt. Verhoevens miks mellom ærlig trash, samfunnskritikk og velkomponert, blodig underhaldning.
I Basic Insticnt kryssast dei to regissørane. Verhoeven lagar sin De Palma film. Hm. Lurar på om me nokon gong får sjå De Palmas Verhoeven film?
Den er ein homage, klart. Men dei tydelige referansane bærer noko meir ved seg. Verhoeven kommenterer De Palmas smaklaushet, i det han kopierer heisscena frå Dressed To Kill (som igjen var ein tydelig ”rip-off” og ultrareferanse til dusjscena i Psycho).
Same med Hitchcock. Vertigo, heilt klart. Plotet sentrerer rundt det same konseptet Hitchcocks thriller bygga på. Besettelse. Den mystiske, blonde kvinna med det oppsette håret iført den kvite kåpa. Den besette, blindt forelska detektiven som febrilsk luskar rundt etter målet sitt.
Plottwistar og overraskande vendingar er amerikanarane glad i. Det som skillar den standardiserte hollywoodproduksjonen frå den hugsbare, supersmarte, imdb topp 250 filmen, er kor godt slutten sitter. Kor godt man hugsar det heile.
De Palma og Verhoeven har komme eit skritt lenger. Dei har forstått det. Det er ikkje kva vendinga fører til som betyr noko, men korleis den gjennomførast. Oppbygginga er viktig.
Basic Instinct er ein leik med publikum. Uføreseielegheitas kunst. Karakterane er stadig i forandring. Man skulle nesten tru dei var schizofrene alle saman. Høgdepunkt etter høgdepunkt byggast opp. Antiklimaks etter antiklimaks.
Avslutningane på De Palmas gaillo Dressed To Kill og Verhoevens noir Basic Instinct er identiske. Nei, ikkje nødvendigvis prikk like, men narrativt byggar dei på same prinsipp. Det er ikkje lenger kva som fortelles man bryr seg om, men korleis. Dette er eit teikn på at auteuren har fått makt. Han er blitt mester over sitt eige verk. Ikkje lenger ein slave som er avhengig av noko smart.
-
5
-
-
FRP:
Og hjem med svette utlendinger
Per Sandberg er nok langt meir svett enn dei fleste utlendinger...
-
Store ord fra en som skrotet både gamle og nye Superman, og som skriver alle anmeldelsene i én eneste paragraf pr film.
Pffft.... Likte eigentleg den gamle Superman då, var deilig å sjå ein film full av sjarm og humor etter den nye.
-
Jeg synes faktisk den var ganske bra. Du må huske på at den faktisk er basert på en tegneserie som er mye mer ekstrem enn filmen. For å si det på denne måten: I tegnefilmserien består første episdoe av gigantiske roboter, fly som fungerer helt fint som ubåter, en hemmelige base og romvesener ombord i en romstasjon. Og en snakkende papegøye. Spillefilmen er ganske jordnær, med andre ord.
Men nettopp der er det jeg misliker mest. Som andre reboots (f.eks Star Trek) er det gått alt for mye over til Hollywood-action, og beholder fint lite av franchisen det er basert på. G.I. Joe 2 rettet noe av det med Firefly, Storm Shadow osv, men er likevel mange mil unna franchisen det er basert på. Vi får håpe G.I. Joe 3 blir bedre. 
Du kan mase så mykje du vil om teikneserien og alt eg må huske på, me det endrer ikkje den første G.I. Joe filmen frå å vere noko av det mest tafatte, uinspirerte, klamme og heilt-innforjævlig-uinteressante makkverket hollywood har prestert på lenge ala ein reproduksjonen av 1001 klisjeér du har sett hundre gonger før. Det finnes ingen lidenskap i utføringa, filmen er laga av ein simpel grunn.
-
Oisann... måtte rette opp teksten litt. Gløymte å skrive "nazi-Tyskland" til slutt der, så hørtes ut som eg var nazist sjølv, høhø...
-
G.I. Joe: Rise of the Cobra
Ville heller vore ein lam, blind-døv-stum homofil, handikapa, sigøynersk, mørkhuda jøde med amputerte armar og aids i ræva midt i nazi-Tyskland i 1940, enn å sett eit halvt minutt av denne filmen ein gong til.
-
Skal prøve å la vær og slenge for mykje med leppa, sidan FRP elsker å setje seg sjølv i offerrolla. Slagordet "For folk flest" passar eigentleg egopartiet bra. Kanskje "for ditt ego" vil vore enda meir ærlig, men så er jo heller ikkje det FRPs mål. Å vere ærlig altso. Å neida, det handlar meir om å tjene seg sjølv best mogleg og dra velgare ved å vere så overflatiske og folkelige som mogleg.
Ta klimapolitikken deira. For no har me komme så langt at å nekte for menneskeskapte klimaendringar blir stempla som steinalderpolitikk, og det har FRP omsider fått med seg. Så, då treng dei ei ny orsaking. Hm... Ja nettopp. Kanskje er miljøskadane eit resultat av menneske, men me er ikkje nødvendigvis heilt sikre på det. Dermed må det forskast meir på. Poenget mitt er: eigentleg gjer FRP ein god faen i miljøet. Dei er ikkje så dumme som dei latar som, berre veldig late. Forsk meir på det, slik at me får skyvd problemet vekk frå oss og over på den kommende generasjon. Ikkje-mitt-problem politikk, med andre ord.
For FRP er jo slik som folk flest vil ha det. Billig sprit, høge fartsgrenser, lavare skatt osv... Høyres i prinsipp behagelig ut, men i all hovudsak står det fram som usolidarisk. Det vil kanskje tjene deg, men vil ramme mange andre.
Og ikkje missforstå meg, for eg er temmelig liberal og open sånn eigentleg. Selg vin og sprit i butikk, legaliser hasj osv... Dei strenge tiltaka me har i dag er berre for å pynte på problem som avhengighet. Hjelper eigentleg lite, og er i grunn ikkje stort meir enn symbolpolitikk.
Men sjølv om me står meir fritt, betyr ikkje det at ein skal la egoismen ta over. Venstres slagord "fridom og ansvar" oppsumerer eigentleg liberalismen godt. FRP stryker ansvar.
Dessutan varierer dei jo veldig. Det finnes like mykje kristenkonservative tankar, som liberale. For FRP kan tilpasse seg det meste, så lenge det er "for folk flest".
-
1
-
Mini-anmeldelse av den siste filmen du så
i Film
Skrevet
Temmelig innhaldslaus kritikk, men forstod du i det heile tatt kva den eigentleg handla om?